Bırakmam...!

eridim bir anda, kışın ortasında çözüldü buzdağlarım, tutamıyorum sularımı, benden akan yaşlarımı. nasıl bu hale gelebilirdim hayal etmek zor oluyor, yaşamak zor olsada, hala en doğru anlama biçimi, biz insanlar için...

o kadar yazdığım düş kırıklıkları, zalimce umutları kelepçeleyen sözlerim vardı,hala varlar ama onlar bile sustular bu safhada herşey durdu, ben durdum, dünya kurulduğu için dönüyor bir tek, çölde kalmış bir balık gibiyim muhtacım belki bir poşet içinde sulara hapsolmaya duymak istemiyorum tiktaklarını saatlerin artık bana seni hatırlatır oluyorlar artık daha bir anlamlı bakıyorum zamanın göstergesi duvar saatlerinin tiktak'larına lütfen diye başlayan cümleler kurma ne olur ben yapamayacağım sana olan uysallığım artık iyice çıktı kontrolden ve dinecek gibide değil bundan sonra ama şunu bil acımıyorum bu duruma çünkü bir eksik yada fazlan değil bu sensin belkide seni sen yapan bir olgu yada gerçeklik içimden sesler geçiyor her bir tıkırtısında sen varsın saatlerim çalıyor zaman biraz daha alıyor bizi birbirimizden çalarak. bana yaşattıkların yok henüz ortada zamanın bir kıyısında artık anlarımızın toplamı kadar biliyorum kokunu, adımlarını gerisi yok ellerimde. belki yakarışlarım bundan, bu yüzden korkuyorum belki geç kaldığıma...

aramızda ki günleri gülerek konuşuyorduk hatırlarsan onları küçümsüyordum sende üstelemiyordun yıllara olgun duran bakışlarınla incitmiyordun beni...


nasıl başladı bütün bu olanlar, nasıl bitecek, acaba bunun sonu nasıl olacak yada kim yazacak bizi yarınlara yada olacak mıyız_?

gelemeyecek yarınlara korkuyla bakıyorum kendime değil yaşayacağım boşluğa acıyorum bana güzel şeyler öğrettin, ağlamayı taddım adınla, kokunu alamadığımda sarhoşluğun kucağında buldum gecelerimdeki yıldızları ve susuzken akan yaşlarım, içimde kopan fırtınaları ağlayamadım kimselere...

şimdi gitmiyorsun, tuttum ellerinden bırakmıyorum artık...

görmeni istemeyeceğim bir yanım yok. bildiğin gibiyim, geneli sıradan çokca düşünceli, bir o kadar saf, hala oyunları geç farkeden, bisikleti yıllar önce hiç binmeden çalınmış bir çocuğum ben. sözlerim var verdiğim, adımlarım ise geriye çekemeyeceğim kadar sık yollarında...

bana söz ver tutunuyorsun arsızca bir yerlere ve bir deneme değil bu düşmeyeceğiz, bu yüzden üstüne yürümek ateşin hissettiğimiz ama serin sulara basmak gibi yaşıyoruz...

daha bir sevgili uğruna öfkemi belirtmedim yada kavgaya tutuşmadım... elime sinmiş kokunla şimdi korkuyorum karşımda koca bir gerçek var hayatın bana oyunları diyorum basitçe...!

tuttum bırakmam
(:

iyileşeceksin biliyorum...

Hiç yorum yok: