sürgün

herkes bu şamataya davetli şaklabanlar gibiydi, nedense unuttuğumu sandığımda yanılmıştım en sıvışkan her yere girebilecek her şekli alabiliecek gibi duruyordu işte öfkem yerli yerinde ne kılıcım nede kalkanım vardı, çorak arazilere sürgüne gitmiş hiçler prensiydim sanki durup dururken aldım başımı gömdüm kumlara kıçıma bakıp gülenleri duysamda çıkarmadım kafamı o pislik içindeki suratlarını görmemek için...