kördüğüm

yarım kalan bu düş bizim değil elbet..! ben uzatmalara hayranım sadece...bu böyle...

sıkılmak değilde elinden tutamadığım için o ufak çocuğun kızıyorum kendime yoksa uğraşım çok farklı benim, tadına doyulmaz frambuazlı pastalara karışan tatlı çikolata parçaları gibi hayallerle ve gerçekleriyle süslüyorum her sabah tabağımı , yarattığım bu kaos kendime bir içses oluyor... yanılsama bu olsa gerek ama kabullendim ben çoktan...

kirli çorapları olan insanları sevmiyorum mesala, sakalayacak bir şeyi olanlarla aynı geliyorlar bana hüzne herzaman bir şer katıp insanın tadını kaçırıyorlar ne desem inanır yalanlar, ne desem durur yaralı dizlerimden akan taze kan, ne desem güneş bir sonraki sabah odama bunaltıcı değilde neşe için dolar neşe için kırptığım gözlerim kim bilir ne kadar gülümser hayata, kim bilir gerçekten benden başka, kim?

kim sevişecek kalbiyle
inandırıp sevgiye
uyutup nefesiyle
kim ısıtacak teniyle sanki sıcak evim olup
kış vakti okul dönüşünde

eklemeden yapamadım bir söz daha alıntısız tadı çıkmıyor sanki yazılanların daha bir olmuş duruyor benim gözüme, içimden bir ses birazda melodi lazım diyor denenirken anıların biraz daha his lazım diyor içimden bir yerlerden kopan o bilinmez mırıltılar...

kopup giden sözleri tutabilme yada geri alabilme şansım olmadığı için pişmanlık göstermedim ama, amalarım çoğaldı hep sonunda... hayata dair attığım adımlardan kararlı olanlarla, sıradanları bile ayırt etmek istemiyorum şimdi uçurumun kenarında açmış o yabani otlara sıkıca tutunup aralarından sıyrılıyorum, geniş bir saksıya dikilmek belki en iyisi yada bu fikri çekici kılan sanki plastik değilde, canlı olduğumun farkına o zaman varabilirim, bir dokunuşta küstüm çiçekleri gibi sönmeyecek olsamda köklerimde bir kabusun hissi kadar gerçek anılar saklayabilirim.

kim bilir, neler oldu...
yer yarıldı, herkes hala kibar...
parlak kutularda, toy mühendisler...
....
kimseler bilmez bu bir kördüğüm....