dilimde zamansız bir burukluğun tadı var hızlı hızlı alıyorum ama adı yok benliğimde sadece tadıyorum... susmamam gereken bir anda sustum şimdi ne kendime çığlıklar nede isteyene kelimelerim var, herşeyim bi yerde sıkışıp kalmışken nefes almak bile güç... boğucu bir hüzün yanında hissiz dokunuşlarla uyuşmak bir köşede, güneşin doğmasını bekleyip yeni bir gün mü acaba, demeye çalışmak...
yorucu değil sadece yavaş yavaş parçalanmanın tanımı gibi diyorum... kendimden nefret ettiğim bir gece daha bir çıkmaz sokak daha zihnimde... bulduğum her yolun sonunda noktalar var ard arda koyduğum hiç bitmeyen sadece noktalar ben virgulleri kaybettim buna eminim...
etrafta yankılanan bahar sesleri bile zar zor ulaşırken içimde bi yerlere ben hala ölüm sessizliğiyle sayfalarda saklanıyorum, susuyorum meşgul edildiğim yalnızlıkla görülmeyen bir uçta...
kaybolduğum bir an daha işte yine bir film şeridi yine geçmiş yine içimde yanlış yalnızlıklar ve bir daha sarılamayacağım bir dostun topraklara karışması ben oturup yalnızlığı düşünürken o burdan çok uzakta bilip hayal edemediğim bir yerde çürümekte...yattığın yerde huzurlu ol dostum....
kaybettim artık ellerimi tutmak isteyenleri, kaybettim artık kendimi , kaybettim birkaç iyi sözde bana söylenenleri, kaybettim herşeyi şimdi bir hiçler kralı kadarım... nerede olduğunu bilmediğim bu tahtın başında bir benim işte herkesden uzak herşeyden ayrı...
neden, hoyrat bu kader
neden, kırılır kalpler...
aslında benden başka suçlu olan yok ama bir ihityaç belki kendinden başka bir şeyi hayatı, kaderi suçlamak... bütün tepkilere rağmen sustukları için galiba...
söz bitti, melodi yoktu şimdi sadece ışık var bir başıma sergilediğim bu oyunda seyircilerin şaşkın bakışları arasından sıyrılıp oyuna dönmem lazım ama çoktan kapanan perdenin önünde kaldığımı unutuyorum galiba...
hadi sıyrıl karanlıktan, at yalanları, sürüklen başka bi limana, güneş batarken aldığın keyfi bu sefer doğarken almayı dene...
birden bu sıralamayı gerçekleştirmek istiyorum ama bu gücü bildiğim halde sahip olamamak...
öğretmenlerim aklıma geliyor hayatımdaki en oturmuş kişiler, benim heykeltraşlarım ailemden sonra bana hayat verenler benim üzerimde hayat bulanlar... bu kadar zayıf olacağımı bilebildiler mi_?
Bitti buraya kadarmış dedim
Unuttum bile dedim
Avuttum kendimi sözde
Ama yine de akıyor gözyaşlarım
Islatıyor yastığımı
Seni özlediğim gecelerde
.
Unuttum bile dedim
Avuttum kendimi sözde
Ama yine de akıyor gözyaşlarım
Islatıyor yastığımı
Seni özlediğim gecelerde
.
